Bloger Eli Barbur w swoim tekście „Z gościną u księcia Karola” przypomniał o brytyjskiej akcji wywiezienia z kontynentalnej Europy do Anglii dziesięciu tysięcy żydowskich dzieci i o uroczystości z okazji 75-tej rocznicy tych wydarzeń. Dzięki Brytyjczykom tysiące młodych Żydów uniknęły tragicznego losu, który czekał większość ich rodaków żyjących na terenach zajętych wkrótce przez Niemców. Postanowiłem w związku z tym skomentować jak już po kilku latach Żydzi „zrewanżowali się” Brytyjczykom:
Żydzi pięknie się odwdzięczyli za to uratowanie 10 tysięcy żydowskich dzieci. Już w lipcu 1946 roku z rozkazu zbrodniarza i terrorysty Menachema Begina wysadzono w powietrze jerozolimski hotel Król Dawid, w wyniku czego zginęło 91 osób w tym kilkudziesięciu Brytyjczyków. We wrześniu 1946 roku żydowscy bandyci od Begina napadli na angielski bank w Jaffie i zrabowali ok. 100 tys. funtów szterlingów. W październiku 1946 roku żydowscy terroryści podłożyli ładunki wybuchowe w pobliżu brytyjskiej ambasady w Rzymie. W marcu 1947 roku żydowscy zbrodniarze dokonali haniebnego ataku terrorystycznego na brytyjski klub oficerski w Goldschmidt House na King George Street w Jerozolimie, zginęło kilkunastu oficerów brytyjskich. Na myśl przychodzi przysłowie: „Jakież dobrodziejstwo ci uczyniłem, że mnie tak nienawidzisz?”
Rozumiem, że są wydarzenia w historii, z których Eli Barbur jako Żyd nie może być dumny, jednak metoda wycinania komentarza, który jest mu nie w smak (mój komentarz usunięto po kilku godzinach) nie świadczy o nim najlepiej. Skoro już porusza tematy historyczne, komentuje i wyciąga wnioski, mógłby mieć trochę odwagi, żeby zmierzyć się z może nieprzyjemnymi, ale faktami. Rozumowanie typu: wszelkie krytyczne komentarze dotyczące Żydów to antysemityzm, a antysemityzm trzeba ocenzurować, to co najmniej niedorzeczność.
